എന്റെ ഓര്മ്മയുടെ ട്രാക്കില് കൂടെ ഒരു തീവണ്ടി കുതിച്ചു പായുകയാണ്....
കരിതുപ്പി,ആളെത്തിന്ന്, അത് ഇന്നലകളില്നിന്ന് ഇന്നിലേക്ക് നിര്ത്താതെ ചലിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു......
എന്തായിരിക്കാം ആ വണ്ടിയിലെന്ന് ഞാനും ചിന്തിക്കാറുണ്ട്.....
ചിലപ്പോള് ഓര്മ്മകളുടെ മാറാപ്പകാം.......
അല്ലെങ്കില് എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ഈര്പ്പമാകം....
അതുമല്ലെങ്കില്.... നിന്നിലേക്ക് എന്നെയടുപ്പിക്കുന്ന പ്രതീക്ഷകളാകാം.....
ഒരുപക്ഷെ....... ഈ തീവണ്ടിതന്നെ നീയായിരിക്കാം.....
നിനക്കോര്മ്മയില്ലേ , ഈ തീവണ്ടിയിലെ എതിര് സീറ്റുകളില് ഇരുന്ന് നാം പരസ്പരം മൌനമാളന്നത്….?
കണ്ണുകള് കൊണ്ട് കവിത രചിച്ചത്……..?
നമ്മുടെ ആര്ദ്രമായ മൌനത്തെ തകര്ത്തുകൊണ്ട് ഇരുമ്പ് ചക്രങ്ങള് തിടുക്കത്തില് പ്രകമ്പനം കൊള്ളുമ്പോള് ഒരു സ്വപ്നത്തിലെന്ന പോലെ നീ ചിരിക്കാറുള്ളത് എന്തിനായിരുന്നു?
ചാറ്റല് മഴയില് ജനല് പാളികള് അടയ്ക്കാതെ നമ്മള് നനഞ്ഞതും.... അടുത്തിരുന്ന താടിക്കാരന് മുറുമുറുത്തുകൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റു പോയതും നീ ഓര്ക്കുന്നുവോ .........?
തീവണ്ടി അപ്പോഴും യാത്ര തുടര്ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു....
അനന്തമായ പാളങ്ങള് പോലെ നിന്നോടുള്ള പ്രണയം ചക്രവാളസീമകളെ ഭേദിച്ച് വളരുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു...
പക്ഷെ..... നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളുമായി നിന്റെ കല്യാണ കുറിമാനം എന്റെ നേര്ക്ക് നീട്ടിയപ്പോള് ഞാന് അറിഞ്ഞു... നീയും ഒരു തീവണ്ടിയാണ്....
അറ്റം കാണാന് ഞാന് ഏന്തിവലിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള് വളവിനുള്ളില് ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന വികൃതിയായ തീവണ്ടി....
.
.
.
എത്രയെത്ര പേരെയാണ് ദിനവും തീവണ്ടി പരിചയപ്പെടുത്തുന്നത്...
ഊരും പേരും ജാതിയും മതവും നിറവും രാഷ്ട്രീയവും വ്യത്യസ്തമായവര്....
ഒന്നുമില്ലാത്തവര്..
.. എല്ല്ലാം ഉള്ളവന്ര്.. വിഗലാംഗര്... ഭ്രാന്തന്മാര്...അനാഥര്.....
ടിക്കറ്റ് എടുക്കാന് കാശില്ലാത്തവന്ര്.... എടുത്ത ടിക്കറ്റ് നഷ്ടപ്പെട്ടവന്ര്....
പിന്നെയും.... ഒരുപാടുപേര്....
ആരൊക്കെയോ ഇറങ്ങുന്നു.... കയറുന്നു.... കൈവീശുന്നു.... കണ്ണീര് പൊഴിക്കുന്നു....
പക്ഷെ..... തീവണ്ടി നിര്ത്താതെ പായുന്നു....
ഈ ചൂളം വിളികള് അവസാനിക്കുന്നില്ല....
ഇവ തരുന്ന സൂചനകളും....
അടച്ചിട്ടിരിക്കുന്ന ക്രോസ്സിനപ്പുറത്തു പൊലിഞ്ഞു പോകുന്ന ജീവനുണ്ടാകാം.....
നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ സ്വപ്നങ്ങളുണ്ടാകാം.....
തീവണ്ടി ഒന്നുമറിയാത്ത ഒരു കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു....
.............. ........................................ ........................................
അവളുടെ വേര്പാട് സമ്മാനിച്ച വേദനയും പേറി ഞാന് അടുത്ത സ്റ്റേഷനില് ഇറങ്ങി.....
അപ്പോഴും ഓര്മ്മയുടെ നനുത്ത ട്രാക്കില് കൂടെ ആ തീവണ്ടി ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു...
കരിതുപ്പി,ആളെത്തിന്ന്, അത് ഇന്നലകളില്നിന്ന് ഇന്നിലേക്ക് നിര്ത്താതെ ചലിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു......
എന്തായിരിക്കാം ആ വണ്ടിയിലെന്ന് ഞാനും ചിന്തിക്കാറുണ്ട്.....
ചിലപ്പോള് ഓര്മ്മകളുടെ മാറാപ്പകാം.......
അല്ലെങ്കില് എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ഈര്പ്പമാകം....
അതുമല്ലെങ്കില്.... നിന്നിലേക്ക് എന്നെയടുപ്പിക്കുന്ന പ്രതീക്ഷകളാകാം.....
ഒരുപക്ഷെ....... ഈ തീവണ്ടിതന്നെ നീയായിരിക്കാം.....
നിനക്കോര്മ്മയില്ലേ , ഈ തീവണ്ടിയിലെ എതിര് സീറ്റുകളില് ഇരുന്ന് നാം പരസ്പരം മൌനമാളന്നത്….?
കണ്ണുകള് കൊണ്ട് കവിത രചിച്ചത്……..?
നമ്മുടെ ആര്ദ്രമായ മൌനത്തെ തകര്ത്തുകൊണ്ട് ഇരുമ്പ് ചക്രങ്ങള് തിടുക്കത്തില് പ്രകമ്പനം കൊള്ളുമ്പോള് ഒരു സ്വപ്നത്തിലെന്ന പോലെ നീ ചിരിക്കാറുള്ളത് എന്തിനായിരുന്നു?
ചാറ്റല് മഴയില് ജനല് പാളികള് അടയ്ക്കാതെ നമ്മള് നനഞ്ഞതും.... അടുത്തിരുന്ന താടിക്കാരന് മുറുമുറുത്തുകൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റു പോയതും നീ ഓര്ക്കുന്നുവോ .........?
തീവണ്ടി അപ്പോഴും യാത്ര തുടര്ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു....
അനന്തമായ പാളങ്ങള് പോലെ നിന്നോടുള്ള പ്രണയം ചക്രവാളസീമകളെ ഭേദിച്ച് വളരുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു...
പക്ഷെ..... നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളുമായി നിന്റെ കല്യാണ കുറിമാനം എന്റെ നേര്ക്ക് നീട്ടിയപ്പോള് ഞാന് അറിഞ്ഞു... നീയും ഒരു തീവണ്ടിയാണ്....
അറ്റം കാണാന് ഞാന് ഏന്തിവലിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള് വളവിനുള്ളില് ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന വികൃതിയായ തീവണ്ടി....
.
.
.
എത്രയെത്ര പേരെയാണ് ദിനവും തീവണ്ടി പരിചയപ്പെടുത്തുന്നത്...
ഊരും പേരും ജാതിയും മതവും നിറവും രാഷ്ട്രീയവും വ്യത്യസ്തമായവര്....
ഒന്നുമില്ലാത്തവര്..
ടിക്കറ്റ് എടുക്കാന് കാശില്ലാത്തവന്ര്.... എടുത്ത ടിക്കറ്റ് നഷ്ടപ്പെട്ടവന്ര്....
പിന്നെയും.... ഒരുപാടുപേര്....
ആരൊക്കെയോ ഇറങ്ങുന്നു.... കയറുന്നു.... കൈവീശുന്നു.... കണ്ണീര് പൊഴിക്കുന്നു....
പക്ഷെ..... തീവണ്ടി നിര്ത്താതെ പായുന്നു....
ഈ ചൂളം വിളികള് അവസാനിക്കുന്നില്ല....
ഇവ തരുന്ന സൂചനകളും....
അടച്ചിട്ടിരിക്കുന്ന ക്രോസ്സിനപ്പുറത്തു പൊലിഞ്ഞു പോകുന്ന ജീവനുണ്ടാകാം.....
നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ സ്വപ്നങ്ങളുണ്ടാകാം.....
തീവണ്ടി ഒന്നുമറിയാത്ത ഒരു കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു....
..............
അപ്പോഴും ഓര്മ്മയുടെ നനുത്ത ട്രാക്കില് കൂടെ ആ തീവണ്ടി ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു...
----വൈശാഖ് ----
No comments:
Post a Comment